зиа, нэг иймэрхүү.. би бэлэг авах дуртай. асар дуртай. өөрөө бас бэлэглэх дуртай. аюумшгийн дуртай. бэлэг авах сайхан. тэр бэлэг нь юу ч байж болно. чихрийн цаас, чимэг зүүлт, үнэт эдлэл, үнэртэй ус, үнэргүй хиймэл цэцэг, үхдэг ч амьд цэцэг, идээд дуусдаг амттан, илбийн мэт хачирхалтай орой, хэзээ ч мартагдахгүй үгс, хэн ч тоож харахгүй чулуу, зурсан зураг, зурмал юм шиг уруул, болор хундага, боломжийн амттай дарс, ганцхан хувь гэрэл зураг, гандаж хуучирсан торгон дээл, хоёрын хоёр мөр шүлэг, хов хоосон байшин, дөрвөн метр даавуу, дөнгө болох бөгж, хуучин ном, шинэ дэвтэр...юу ч байж болно. бэлэг гэдэгтээ л учир нь оршино. юу нь сайхан байдаг гээч? тэр бэлгийг авах гээд явж байхдаа, сонгох гэж эргэлзэж байхдаа, гартаа таарсныг шүүрч байхдаа, гаднаас зорьж авчрахдаа, гараа гарган урлахдаа..чиний тухай боддогт л байгаам. ердөө л тэр. 

төрсөн өдрөөр минь нэг хүн бэлэг хүргүүлсэн байсан. найзуудтайгаа наргиж суухад минь хүргүүлсэн байсан. жаахан ичсэн. нэрэлхсэн. гэнэт байсан болохоор. цэцгийн баглаатай, чамин туузтай, айхтар ганган бэлэг. хүүхнүүд л болсон хойно, онгойлгооч, одоохон доторхийг нь үзээч гээд. олны өмнө онгойлгосондоо дараа нь би харамссан. нүд гялбуулсан үнэтэй чулуун сондор байсан.

үнэ нь бичээстэй байсан.

үзээд далд хийсэн. үнэхээр зүүхсэн гэж бодогдоогүй.