ашгүй, миатын онгоц хоцорчээна гэнэ. завшаантай юм боллоо. яаж ийсээр байгаал гэрээсээ төдөд гарна гэсэн цагтаа амжихгүй болж таараад амь наана там цаана диваажин бүүр цаана болчоод байсын. тайвшрангуутаа бичээд унадаг байшд, түрүүн яаж тэлчигнэж байснаа шууд мартаал.

өчигдөр.. за бараг л өнөөдөр үүрээр гэсэн нь зөв байхаа даа, нэгэн андтайгаа сайхан хуучиллаа. яриад суухад заавал сэтгэлд наалдацтай “нэг юм өгдөг” тийм хүн байхым. өөрөө мэддэг хэрнээ хэн нэгнээр хэлүүлж байж тархиндаа, сэтгэлдээ гүн суулгаж авдаг амьдралын теоромууд. хамгийн дотно найздаа хэлэхэд ойлгох эсэх нь эргэлзээтэй сэтгэлийн нууцууд. өмнө нь суугаад нүдийг нь харж реакцийг нь шууд мэдрэхгүйгээр эрх чөлөөгөө давуулан эдэлж ам дэлгэх. маш тааламжтай байдаг шүү, анд минь. хэзээ нэгэн цагт амплаагэд хийхдээ, мөрийцөөд алдсан улаан дарсыг чинь амтархан ууж “өгнөө”. тэгээд шаналж төөрсөн сэтгэлийг минь хуваалцсан энэ бүдэгхэн өнгөтэй өдрүүдийг дахинтаа нэг дурсанаа. гантай зуны цэцэг шиг эмзэг хийгээд богинохон настай “үйл явдлын” минь хамгийн ойрын гэрч чи шүү дээ. нууцын авдрын түлхүүрийг ... хувь үйлдсэн хэрэг. тэгж санагдаж байна. чиний санаж яваа чинь саадгүй бүтнээ, залуу минь. би хэдэн юм уншаад эрхээрээ дохьчихлоо. хандмаа болохоор шийдээд сахил хүртчихсэн. арц утлага, аршаан ус, хийморийн үрэл, хүний тоогоор сахиус явууламз. гэрийн хаягаа, гурван зуун зоостой урьдчилж өгөөрэй. хандмаа багшийнхаа овог мовгийг асууж сүсэгтэн олны жишгээс бүү хазайгтун. хазайсныг засаж залруулах нь бурхны олон шавь нар бидний эрхэм үүрэг билээ л.

гээд хэлчихвэл чамаас харьж ирэх үгсийг би бараг ихэнхийг нь төсөөлж байна. тэгээд энэ нь надад тун сайхан санагдаж байна.

явахаасаа өмнө үүнийг чамд бичмээр санагдлаа.

миат бас чиг муу компаани биш гэж бодогдож эхэлжээшү. Улаанбаатараас гарах онгоц хоцорч, унхиагүйдээ хөлсөө цувуулан сандарч байсан намайг аварч байсан тохиолдол зөвхөн өнөөдөр бус юмаа гэжжжж. эрхий хуруунаасаа эхлээд тоолсон чинь ядам хуруун дээр иржээна. онгоцноосоо хоцорсноос онгоц хоцорсон нь дээр гэж манай ард түмэн эрт дээр үеэс хэлэлцэж ирсэн билээ. үүний орчин цагийн нотолгоог сар гаруйхны өмнө өөрийн биеийг золиослон хийхдээ сэтгэл хөдөлсөндөө нүдэнд нулимс цийлэгнэж, нүүрээр хөлс болон оо энгэсэг урсаж, нуруугаар шал нойтон оргиж, баруун гартаа чирсэн чимдаан, зүүн гартаа атгасан аяны цүнх, хүзүүнээсээ зүүсэн нооүтбүүк, амандаа зуусан архи, чихэртэй тор, араасаа дүүжилсан жижиг богцоо нисэх буудлын шалаар нэг тарааж шидчихээд тэрийн унаж тэлчигнэж дэвхцэн орчныхоо шаланд чийгтэй цэвэрлэгээ хийж, олон японыг айлгаж ичээхдээ бөглөрч түгжирсэн машаан замыг, бүтэл муутай автуусны жолоочийг харааж зүхээгүй бөгөөд зөвхөн өвөг дээдсийнхээ амьдралын ухаанаас урган гарсан дээрх сургаалийг улам бүр биширч байсан ба буцааж цуглуулсан ачаагаа үүрч, дүүрч, чирж, атгаж, зуусаар жуулчны улирлын ид дундуур дараагийн нислэгт жүкэндэн багтах хэмээх хүнд асуудлыг хэрхэн шийдэх тухай бодож арга чарга хайж тархиа гашилгаж, трэйнээр явах 2 цагийг өндөр өсгийтийн чанх орой дээр өнгөрүүлэхдээ огтхон ч түүртээгүй билээ. яахав цэврүүтсэн сорви бол арилна шүү дээ... гэх мэт үргэлжлүүлмээр байсан боловчиг цаана чинь онгоц гарч гэнэ. баярлалаа, баяртай.